Panegoistyczna skrajność myśli jest dokładnie takim samym paradoksem co przeciwna skrajność materializmu. Jest ona tak samo wystarczająca w teorii i tak samo zabójcza w praktyce. (...) Człowiek, który nie wierzy własnym zmysłom, jest równie szalony jak człowiek, który nie wierzy niczemu oprócz własnych zmysłów. Dowodem ich szaleństwa nie jest błąd w rozumowaniu, lecz to, że najwyraźniej błądzą w życiu. Obaj zamknęli się w swoich pudełkach, pomalowanych od wewnątrz w słońca i gwiazdy; żaden nie potrafi wydostać się na zewnątrz: pierwszy - w przestrzeń zdrowego, szczęśliwego nieba, drugi - w przestrzeń zdrowej i szczęśliwej ziemi. Ich stanowisko jest rozsądne, a nawet więcej - jest nieskończenie rozsądne, tak jak moneta trzypensowa jest nieskończenie okrągła. Istnieje jednak poślednia nieskończoność, tak jak istnieje podła i niewolnicza wieczność.